1. خروج سفياني:

از نظر زماني اولين نشانه از نشانه هاي حتمي كه پيش از ظهور ديگر نشانه ها تحقق مي يابدخروج سفياني است.خوش بختانه خروج سفياني در روايات اسلامي بسيار دقيق ،روشن وشفاف بيان شده طوري كه هرگز قابل انكار نيست والبته قابل انطباق با رويداد ديگري هم نيست.

روايات بسيار در خصوص خروج سفياني نقل گرديده كه ذكر آنها در مجالي ديگر خواهد آمد اما از خلال آنها مي توان به نكاتي جالب دست يافت كه دركنار حتمي بودن اين رخداد بعضي ريزه كاري هاي خروج وي را نيز مشخص مي كندمن جمله اينكه اودرماه رجب خروج خواهد كردوحدود شش ماه خواهد جنگيد در اواخر محرم به قدرت مي رسدودقيقا هشت ماه بعداز حضرت حجت مي آيد (بديهي است منظور از رجب،رجبِ سال قبل از ظهور است)

نام او:

مشهور است كه نام او عثمان ونام پدرش عنبسه يا عيينه است البته اسامي ديگري نيز براي وي نقل  كرده اند كه چندان موثق نيست.

القاب او:

مشهور ترين لقب او سفياني است .اورا ازآن جهت سفياني مي نامندكه از تبار ابوسفيان است.از ديگر القابش صخري منسوب به صخري پدر ابوسفيان است.حضرت امير المومنين(ع) در خطبه اي از آشوبگري سخن گفته واو راظِليل به معناي بسيار گمراه تعبير نموده كه برخي شارحان نهج البلاغه آن رااشاره به سفياني دانسته اند.

نسب او:                                                   

در احاديث فراوان تصريح شده است سفياني ازتبار ابوسفيان واز بطن هندِجگرخواره ،از سوي پدرازبني اميه وازمادرازقبيله كلب است.اما درمورداينكه او ازتباركداميك ازاولاد ابوسفيان است اختلاف نظر وجود دارد.

اوصاف جسمی:

امام صادق(ع):تو اگر سفياني را ببيني پليد ترين آدميان راديده اي اوبور،سرخ روي وزاغ چشم است.

امير المومنين (ع):او مردي ميان بالا با چهره اي وحشتناك، سر ستبر وآبله رو است كه درچهره اش آثار آبله است ودر چشمش نقطه اي سفيد.

ديگر اوصاف سفياني:

امام صادق(ع): اوآن قدر پليد استكه مادر بچه اش را زنده به گور مي كند از ترس اينكه مخفيگاهش را نشان بدهد.

امام باقر(ع)در حديثي بعد ذكر اوصاف جسمي سفياني كه دقيقا منطبق با گفته هاي بالاست چنين مي فرمايند: او هرگز خداي را نپرستيده وهرگز وارد مكه ومدينه نشده است او ميگويد انتقام انتقام وانگهي دوزخ(حتي به قيمت جهنم) .

اميرالمومنين(ع) ميفرمايند او حتي فرزندان مخالفانش را نيز وحشيانه به قتل مي رسانداو 70000 نفررادربغداد مي كشد وشكم300زن راميدرد،اركان اسلام رامنهدم ميكند،دانشمندان رامي كشد ،قرآنها را مي سوزاند، مساجد را ويران مي كند، محرمات را مباح مي كند ،از اجراي فرايض جلوگيري  مي كند،هر كس كه نامش محمد،علي،فاطمه ،حسن،حسين،زينب،جعفر،حمزه،ام كلثوم،خديجه وعاتكه باشد از دم شمشير مي گذراند.

۲. خروج يماني:

مرحوم كليني باسند صحيح ازامام صادق(ع)روايت مي كند كه ايشان فرموده :پيش از قيام قايمِ ما،پنج نشانه هست:

بانگ آسماني،سفياني،خسف،قتل نفس زكيه،ويماني.

راوي پرسيد:اگرپيش ازآن كه اين نشانه هارخ دهد،يكي ازاهل بيت شما خروج كند او راهمراهي كنيم؟امام فرمود:نه.

امام صادق در حديثي ديگر فرموده اند:«يماني نيزازعلايم حتمي است».

محل خروج:

در احاديث فراوان تصريح شده كه يماني از يمن خروج مي كند.امام صادق(ع) در طي حديثي طولاني مي فرمايند:سفياني ازشام ويماني از يمن خروج مي كند.

زمان خروج:

خروج يماني ازنشانه هاي حتمي ودرآستانه ظهورمي باشد. وهمان گونه كه كسي نمي تواند براي ظهوروقت تعيين كند براي خروج يماني نيز هرگز كسي نمي تواند وقت تعيين كند،ولي آنچه مسلم است اين كه خروج يماني مقارن با خروج سفياني است.چنان كه در احاديث نيز به اين موضوع اشاره شده است.

امام صادق(ع) مي فرمايد:خروج يماني باسفياني دريك روزويك ماه ويك سال خواهد بود.در بسياري از احاديث،سفياني ويماني را همچون دو اسب مسابقه دانسته اند كه دوشادوش هم به مسابقه مي پردازند(منظور هم زماني خروج آنهاست).

در يك جمع بندي خلاصه از احاديث به اين نتيجه مي رسيم كه خروج يماني با خروج آشوبگراني چون سفياني ومرواني ومصري والبته اصلاح جوياني چون خراساني وشعيب ابن صالح مقارن وهم زمان است.

پرچم يماني:

در احاديث فراوان پيرامون پرچم يماني گفت وگوشده وتصريح شده كه درميان پرچم هايي كه آن روز دراهتزاز خواهد بود پرچمي هدايت يافته تراز پرچم يماني نيست.به دو حديث در اين مورد اشاره مي كنم:

امام صادق(ع) در ضمن حديثي صراحتا مي فرمايند:پرچمي هدايت يافته تر ازپرچم يماني نيست،كه به سوي حق هدايت مي كند.امام باقر(ع)نيز در ضمن حديثي اشاره مي فرمايد:پرچم يماني شمارا به سوي صاحبتان فرا مي خواند.

آيين يماني:

از احاديث مذكور به روشني استفاده مي شود كه اوتابع مذهب اهل بيت(ع)مي باشد.

نسب يماني:

امام صادق در ضمن حديثي طولاني نشانه هاي ظهور را برشمرده ودرپايان مي فرمايند:.......وخروج مردي از تبار عمويم زيد،در يمن وبه يغما رفتن پرده كعبه.اگر منظور امام يماني بوده باشد حديث قاطعانه مي گويد او از تبارجناب زيدبن علي بن الحسين(ع)است.

اسم ولقب يماني:

در احاديث نام يماني ذكر نشده است وتنها سر نخي كه وجود دارد پيش گويي سطيح كاهن است كه البته حجت شرعي نيست.او مي گويد:نام آوري ازيمن ازصنعاوعدن پديدار مي شودكه چون پنبه سفيد است نامش حسن يا حسين است.با خروج اوفتنه ها درهم مي شكند.آنگاه مهدي آن فرخنده ي مبارك،آن هدايتگر،آن سيد علوي ظاهر مي گردد.همگان ازاين عنايت خشنود شوندوبا نوراوتاريكي رخت برمي بندد.

از ميان القاب او «امير العُصَب»(يعني فرمانده گروهان)از كثرت بيشتري برخوردار است.

تقارن خروج يماني وسيد حسني:

كليني در ضمن حديثي وبا سند صحيح از امام صادق(ع)نقل ميكند كه ايشان فرموده اند:يماني به پيش بتازد،حسني به جنبش درآيدوصاحب اين امرخروج كند.

در احاديث فراوان از وقوع نبرد سخت ميان يماني وسفياني سخن رفته ،تصريح شده كه چون دواسب مسابقه آنها رادنبال كرده وتارومارمي كندوبراساس روايت صحيح سفياني وپسرش به دست يماني به هلاكت مي رسند...

حرف آخر:

امام باقر(ع)در لزوم ياري رساندن به يماني مي فرمايند:چون يماني خروج كند به سويش بشتاب.زيرا پرچم اوپرچم هدايت است.

برهيچ مسلمان جايز نيست كه بر او بتازد زيرا اوبه سوي حق وبه راه درست فرا مي خواند.

3. صيحه ی آسماني:

سومين نشانه از علايم حتمي ظهوركه مقارن باظهور رخ مي دهد بانگ آسماني است.

اما صادق(ع)مي فرمايد:بانگ آسماني از نشانه هاي حتمي ظهوراست.همين حديث به تعبيري ديگر چنين آمده است:آگاه باش كه پيش ازخروج سفياني وبانگ آسماني هر كس ادعاي مشاهده كند،دروغ گو وافتراپرداز است.

بانگ آسماني در قرآن كريم در ذيل آيات 40و41 سوره (ق) چنين بيان شده است:

وَاسْتَمِعْ يَوْمَ يُنادِ الْمُنادِ مِن مَّكَانٍ قَريِبٍ.يُوْمَ يَسْمَعُونَ الصَّيْحَهَ بِا لْحَقِّ،ذَلِكَ يَوْمُ الْخُرُوجِ.

گوش فراده هنگامي كه منادي از جايگاه نزديك ندا سر دهد، روزي كه صيحه را به حق مي شنوند،آن روز، روز خروج است.

در بياني آمده است كه منظورازصيحه در آيه فوق بانگ آسماني براي قايم است.وامام رضا (ع) نيز در تفسير«يوم الخروج»فرمود:منظور خروج پسرم مهدي القايم(عج) است.مرحوم فيض هم در تفسير«من مكان قريب » مي فرمايد:صداي منادي براي همگان به صورت يكسان ومساوي مي رسد.

از اين آيه كه بگذريم،خداوند در آيه 4 سوره شعرا مي فرمايند:«اگر بخواهيم ،نشانه اي ازآسمان براي آنها فرو مي فرستيم كه گردن هايشان در برابر آن منقاد گردد.»در احاديث فراوان داريم كه منظوراز نشانه دراين آيه بانگ آسماني است.حضرت امير(ع)در تفسير اين آيه فرمود:آن نشانه اي است كه دوشيزگان را از سرا پرده ها بيرون مي كند،خفتگان را بيدار مي كند وبيداران را به وحشت مي اندازد.

اما صادق (ع)نيز در حديثي ذكر مي كنند كه:قايم قيام نمي كند جز هنگامي كه منادي از آسمان بانگ برآورد وهمه ي اهل شرق وغرب آنرا مي شنوند.

محتواي بانگ آسماني:

در شمار زيادي از احاديث وارد شده كه منادي نام قايم وپدرش راصدا مي زند ومردم را به سوي او مي خواند.

روايات در اين زمينه زياد والبته جالب است اما  چند مورد را بيشتر ذكر نمي كنیم

كتاب هاي «مهدي موعود(عج)» علامه مجلسي و «نجم الثاقب »را بخوانيد.

رسول اكرم(ص) فرمود:منادي از آسمان بانگ برآورد: هان اي مردم ؛روزگار جباران سپري شد وبهترين مردم از تبار محمد(ص)زمام امور را به دست گرفت،پس در مكه به او بپيونديد.

ايشان همين طور در بياني ديگر مي فرمايند :چون مهدي خروج كند فرشته اي از بالاي سرش بانگ بر آورد كه:انّ هذا مهديٌ فاتّبعوه؛  به راستي اين مهدي است از او پيروي كنيد.

امام هشتم(ع) در ضمن حديثي بعد از بيان نشانه هاي ظهور در باب نداي آسماني مي فرمايند:آگاه باشيد كه حجت خدا در كنار خانه خدا ظهور كتداز او پيروي كنيدكه حق با اوست.

زبان پيام:

بانگ آسماني بدون نياز به هيچ ابزاري به قدرت پروردگار براي هر فرد به زبان خودش القا مي شود وهر كسي آنرا با زبان خود مي شنود.

امام صادق (ع)فرمود:منادي از آسمان ندا بر آورد. زراره پرسيد :آيا اين ندا خصوصي است يا عمومي.امام فرمود:همگاني است.هر قومي آنرا با زبان خودش مي شنود.

در جمع بندي روايات بانگ آسماني به اين نتيجه مي رسيم كه در آستانه ظهور چندين بار نداي آسماني شنيده مي شود ولي آن ندايي كه جزء علايم حتمي ظهور ست در شب 23ماه رمضان خواهد بود

امام باقر (ع) در اين رابطه فرموده اند:بانگ آسماني جزءدر ماه رمضان نيست زيرا ماه خداست و بانگ درآن نداي جبرييل است.سپس فرمود :ندا در شب  جمعه و در شب بيست وسوم خواهد بود .هرگز در آن شك نكنيد.گوش فرا دهيد واطاعت كنيد.

امام صادق (ع)نيز فرموده اند:صيحه اي كه درماه رمضان خواهد بوددر شب جمعه ،23 شب گذشته از آن رخ مي هد.

گستره پيام:

در روايات صراحتا بيان شده كه همه ي  اهل زمين آنرا مي شنوند.

امام باقر(ع)در اين رابطه فرموده اند:با نام قايم از آسمان ندا مي شود،هر كسي كه در شرق يا غرب باشد آنم را مي شنودو هيچ خفته اي نباشد مگر اينكه بيدار مي شود.

امام صادق (ع)در اين رابطه مي فرمايند:ازآنچه كه خداوند درآن روح آفريده چيزي نمي ماند مگر آن ندا را شنيده باشد.

امام رضا (ع)نيز پس از ستايش فراوان از حضرت مهدي (عج)مي فرمايند:گويي با چشم خود ميبينم آن لحظه اي را كه بيش از هر وقت ديگر كابوس نا اميدي بر آنها سايه انداخته  ندايي، سر داده مي شودآنانكه دور هستند همانند آنان كه نزديكند مي شنوند.

وظيفه ما:

در اغلب احاديثي كه محتواي بانگ آسماني را بيان مي كنند،تعبير« اسمعو واطيعوا» به كاررفته است.يعني گوش فرا دهيد و اطاعت كنيد،يعني زماني كه منادي ندا سر داد به سويش بشتابيد وخود را به او برسانيدكه او درميان ركن ومقام(در خانه خدا) از مردم بيعت مي گيرد.

4. فرو رفتن در بیدا (خَسْفِ بَيْدا):

چهارمين نشانه از نشانه هاي ظهور از نظر تسلسل زماني خسف سرزمين بيدا است.

خسف در لغت يعني فرو رفتن چيزي در زمين. چنان كه خداوند در قرآن كريم در مورد قارون مي فرمايد:«فَخَسَفْنا بِهِ وَبِدارِه الاَرْض»- ما اورابا خانه اش به زمين فرو برديم.- وبيدادرلغت به معني دشت هموار خالي از سكنه وآب وعلف است. در ميان مكه ومدينه سرزمين پهناورودشت شن زاري است كه بيدا نام دارد.منظور از خسف بيدا فرو رفتن سپاه سفياني در سرزمين بيدا است.هنگامي كه سپاه سفياني از مدينه براي معارضه با امام زمان(عج) به سوي مكه حركت مي كند،چون به سرزمين بيدا رسيدند جبرييل امين فرياد بر مي آورد كه اي سرزمين بيدا اين گروه ستمگررا دركام خود فرو ببر .اين حادثه در حدود يك ماه بعداز ظهور حضرت رخ مي دهد بدين ترتيب اين واقعه را از علايم ظهور كه نه بايد از علايم قيام حضرت دانست.

بنا به روايات ؛ظهور حضرت درشب بيست وسوم رمضان وقيام آن حضرت در روزعاشورا خواهد بود بدين ترتيب ميان ظهوروقيام سه ماه وهفده روز فاصله خواهد بود ودو نشانه از نشانه هاي حتمي دراين فاصله رخ خواهند داد :خسف بيدا وقتل نفس زكيه.

جايگاه خسف بيدادر قرآن:

خداوند درآيه چهارم سوره نساء وعده مي دهد كه صورت عده اي را به پشت سرشان بر مي گرداند(اين وعده الهي تا كنون تحقق نيافته است)از طرف ديگر امام باقر(ع) در يك حديث طولاني از سپاه سفياني مي گويد ودر انتها از ورود آنها به سرزمين بيدا گفت وگو كرده مي فرمايد:آنگاه منادي آسمان ها ندا سر مي دهد «يا بَيْدا اَبْيَدي بِا لْقُومْ »اي سرزمين بيدا اين گروه را نابودكن.پس زمين دهان مي گشايد وآنها در كام خود فرو مي برد به جز سه تن كه از تيره كلت هستند،خداوند صورت آنها را به پشت سرشان بر مي گرداند.وسپس آيه فوق(آيه چهار سوره نساء)را قرايت كرد وفرمود اين آيه در حق آنها نازل شده است.(البته در بعضي احاديث تعداد باقي ماندگان واقعه دو يا يك نفر نيز ذكر شده است كه آنچه بديهي است يك نفر از اين نجات يافتگان به مكه رفته خود را به حضرت مي رساند وبا شرح واقعه خود نيز توبه مي كندودرميان اصحاب حضرت جاي مي گيرد.

آيه پنجاه ويك از سوره ي« سبأ »نيز به گواه احاديث بسيار از ايمه در خصوص واقعه خسف بيدا نازل شده است كه از ذكر احاديث مربوط به آن پرهيز مي كنم .نكته آخر اينكه در احاديث چنان صريح وآشكار از اين واقعه سخن رفته است كه قابل اشتباه باهيچ امر مشابهي نيست وبراي كسب اطلاعات بيشتر مي توانيد به كتب معتبر در اين زمينه رجوع كنيد.

5. قتل نفس زكيه:

پنجمين نشانه از نشانه ها حتمي ظهور ،قتل نفس زكيه است.نفس زكيه به معناي انسان بي گناه است.در احاديث وآيات از چهار نفر به عنوان نفس زكيه ياد شده است.اولين نفس زكيه در زمان حضرت خضر (ع)بوده است. كه نوجواني بودكه در حين بازي با هم سالانش توسط خضر(ع)كشته شددر اين موقع موسي (ع)به خضر(ع)گفت:آيا شخص بي گناهي(نفس زكيه)را كشتي كه كسي را نكشته بود.....

نفس زكيه ديگر معاصر امام صادق(ع)بوده است كه گفتن از او گفتار را به درازا مي كشد وسومين نفس زكيه در آستانه ي ظهور درنجف اشرف به شهادت مي رسد.امير المومنين (ع)در خطبه اي كه به خطبه ي المخزون مشهوراست در ميان نشانه هاي ظهور مي فرمايد:«وكشتن نفس زكيه در پشت كوفه _نجف_با هفتاد نفر...»شيخ مفيد نيزدر شمارش علايم ظهور مانند اين را ذكر مي كند.اما دقت داشته باشيد كه هيچ كدام ازاين ها نفس زكيه موعود نيستند.

نفس زكيه از نشانه هاي حتمي:

آخرين نشانه از نشانه هاي حتمي در آستانه ي قيام جهاني حضرت بقية الله –روحي فداء- قتل نفس زكيه است.كه در مسجد الحرام ودر ميان ركن ومقام وبه هنگام قرايت پيام امام به شهادت مي رسد.نفس زكيه معاصر حضرت خضر (ع)حدود 5000هزارسال پيش از تولد امام عصركشته شده است.نفس زكيه معاصر امام صادق(ع)حدود 110 سال قبل از تولد آن بزرگوار كشته شده است ونفس زكيه اي كه در نجف كشته مي شود در آستانه ظهور مي باشد.ولي نفس زكيه ي موعود دقيقا سه ماه ودو روز بعد از ظهور و15روز پيش از قيام يعني روز 25ذيحجه الحرام در ميان ركن ومقام به شهادت مي رسد.لذا امير المومنين(ع)در خطبه ي المخزون هر دو رادر كنار يكديگر بيان ميكند:«از نشانه هاي ظهور كشته شدن نفس زكيه اي است در پشت كوفه با70تن وآنكه كشته مي شود در ميان ركن ومقام ». در خصوص نفس زكيه در احاديث بسيار داريم كه از مستند ترين آنها اين است از قول امام صادق(ع):«قتل جواني ازآل محمد(ص)در ميان ركن ومقام كه نامش محمد فرزند محمد ولقبش نفس زكيه است»

حضرت مهدي(عج)دقيقا 15روز بعد از قتل نفس زكيه قيام جهاني خود را آغاز مي كنندامام باقر (ع)در اين خصوص مي فرمايند:«در بين قتل نفس زكيه وقيام قايم(عج)جز15شب فاصله نيست.»

نفس زكيه بي گناه است دراين مورد حضرت امير (ع)چنين مي فرمايند:«ريختن خون حرام(انسان بيگناه) در روز حرام(ذيحجه)،در شهر حرام(مكه)از تيره اي از قريش.به خدايي كه دانه را شكافت بعد از آن 15شب بيشتر حكومت نخواهد داشت.»

نفس زكيه به هنگام قرايت پيام حضرت كشته مي شود.امام باقر (ع)مي فرمايند:«قايم(ع)به يكي از يارانش مي فرمايد برو به سوي مكه وبگو من فرستاده فلاني هستم.اين فرستاده (از زبان قايم )به شما مي گويد:ما اهل بيت (ع)رحمت ومعدن رسالت وخلافتيم.ما ذريه پيامبر واز تبار پيامبرانيم،ما مورد شتم واقع شديم ، ماپايمال ومنكوب شديم، از روزي كه پيامبر ما رحلت كرده تا حالا حق ما گرفته شده است.ما از شما ياري مي طلبيم .مارا ياري كنيد.هنگامي كه آن جوانم اين پيام را ابلاغ مي كندبه سويش هجوم مي برندواو را در ميان ركن ومقام سر مي برند.او نفس زكيه است.»

در اين نوشتار ما از ميان بيش از 2000علايمي كه براي دوره ظهور اشاره كرده اند به باز شناسي پنج نشانه اي پرداختيم كه وقوع آنها حتمي وبديهي است(در صورتيكه ساير نشانه ها حتمي نيستند)

روشن شد كه از اين پنج نشانه دو تاي آنها يعني خروج يماني وسفياني هم زمان و دقيقا هشت ماه پيش از ظهور است.

بانگ آسماني دقيقا مقارن با شب جمعه شب بيست وسوم ماه رمضان تحقق مي يابد وخسف بيدا در حدود يك ماه بعد از ظهور انجام مي پذيرد. قتل نفس زكيه دقيقا سه ماه دو روز بعد از ظهور-25ذيحجه-واقع مي شود.

قيام جهاني 15 روز بعد از قتل نفس زكيه ودقيقا سه ماه وهفده روز بعد از ظهور ،روز دهم محرم الحرام –عاشورا-آغاز مي گردد..

به عبارت ديگر قتل نفس زكيه وخسف بيدا از علايم ظهور به معناي خاص كلمه نيستند بلكه علامت خروج وقيام جهاني آن حضرت مي باشند.

نشانه‌های دیگری که رخ دادنشان حتمی نیست، عبارتند از:

• کشته شدن آخرین پادشاه بنی‌عباس به نام «عبدالله».
• خورشیدگرفتگی در نیمه ماه رمضان، برخلاف عادت
• ماه‌گرفتگی در آغاز یا آخر آن ماه رمضان، برخلاف عادت
• خروج مردی از قزوین که همنام یکی از پیامبران است و جور و ستم زیادی به مردم می‌کند.
• خروج شیصبانی
• فرو رفتن بخش غربی مسجد دمشق
• فرو رفتن یکی از روستاهای شام به نام خرشنا در زمین.
• ویرانی بصره
• کشتن فردی از که علیه سفیانی قیام کرده در پشت کوفه همراه هفتاد نفر از یارانش.
• ویران شدن دیوار مسجد کوفه.
• به‌اهتزاز درآمدن پرچم‌های سیاه از جانب خراسان. این سپاه در منطقه‌ای نزدیک شیراز با سپاه سفیانی خواهد جنگید و اولین شکست را بر آنان تحمیل خواهد کرد. این پرچم‌ها تا زمانی که به بیت‌المقدس برسند، پایین آورده نخواهند شد.
• ظهور مغربی در مصر و حکومت او بر مردم شام.
• فرود ترک‌ها به جزیره.
• ورود رومیان به رمله.
• طلوع ستاره درخشان در سمت مشرق که همچون ماه می‌درخشد سپس دو جانب آن خم گردد که نزدیک شود که آن دو جانب به همدیگر متّصل شوند.
• پدید آمدن سرخی در آسمان که در فضا پراکنده گردد.
• آتشی در طول مشرق، آشکار شود و سه روز یا هفت روز در آسمان باقی بماند.
• آزادی عرب از اسارت و حکومتشان بر شهرها و کشورها.
• بیرون رفتن عرب از تحت نفوذ سلطان عجم (غیرعرب).
• کشتن امیر مصر، توسّط مردم مصر. (احتمالاً رخ داده‌است: انور سادات رئیس جمهور مصر در آبان ماه سال ۱۳۶۰ هجری شمسی توسط خالد اسلامبولی کشته شد.)
• ویرانی گسترده در شام و عراق.
• کشمکش سه گروه در شام (اصهب و ابلق و سفیانی)
• به جنبش در آمدن بیرق‌های قیس از مصر.
• آمدن اسب‌هایی از جانب مغرب، تا اینکه در کنار حیره (نزدیک کوفه) بسته شوند.
• برافراشته شدن پرچم‌های سیاه از جانب مشرق به سوی حیره.
• طغیان آب فرات، به طوری که سرازیر کوچه‌های کوفه گردد.
• خروج شصت دروغگو که همه آنان ادّعای پیامبری می‌کنند.
• خروج دوازده نفر از نژاد ابوطالب که همه آنها خلایق را به اطاعت خویش می‌خوانند.
• سوزاندن مردی بلندمقام از شیعیان بنی‌عبّاس بین سرزمین جلولاء (واقع‌در هفت‌فرسخی خانقین) و سرزمین خانقین.
• بستن پلی نزدیک محله «کرخ» بغداد.
• برخاستن باد سیاهی در بغداد، در آغاز روز.
• زمین‌لرزه شدید در بغداد.
• فرو رفتن بیش‌تر شهر بغداد در زمین بر اثر زمین‌لرزه.
• ترس عمومی که عراق و بغداد را فراگیرد.
• مرگ‌های سریع و عمومی در بغداد.
• کم شدن اموال و انسان‌ها و محصول کشاورزی.
• دو بار پیدایش ملخ، یکی در فصل خود و دیگری در غیر فصل خود؛ تاآن‌جاکه زراعت‌ها و غلاّت را از بین ببرد.
• کم شدن غلاّت و محصولات گیاهی و بروز قحطی
• اختلاف و کشمکش دو صنف از عجم (غیرعرب)، و خونریزی بسیار میانشان.
• خرابی ری
• جنگ بین جوانان ارمنی و آذربایجانی.
• بیرون آمدن بردگان از زیر فرمان اربابان و کشتن اربابان.
• مسخ شدن گروهی از بدعت‌گذاران به میمون و خوک.
• پیروزی بردگان بر شهرهای اربابان .

«اللهم عجل لولیک الفرج و العافیه و النصر و اجعلنا منخیر انصاره و اعوانه و المستشهدین بین یدیه»

پايان

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: